கைதி எண் 9658 -சி.மகேந்திரன் (104)

(104) கலைஞரும், தோழரும்!

ஆண்டு 2005.  அன்று சென்னை  தேனாம்பேட்டையில் அமைந்த காமராசர் அரங்கம் புதுப்பொலிவுடன் காணப்படுகிறது. தமிழகம் முழுவதும் இருந்து எளிய மக்கள் கூட்டம் அங்கே குவிந்து நிற்கிறது. அவர்கள் கிடைத்த வாகனங்களில் ஏறி சென்னைக்கு வந்திருந்தார்கள். மேட்டுக் குடிகள் நிறைந்த கூட்டமாக அது இல்லை. ஆலைத் தொழிலாளர்களும், வயல்வெளிகளில் உழைத்து காய்ப்பேறிய கைகளைக் கொண்ட விவசாயிகளும், விவசாயத் தொழிலாளர்களும் அங்கு கூடியிருந்தனர். ஒருபுறம் உழைக்கும் பெண்கள் கூட்டம். மறுபுறத்தில் அந்த குடும்பங்களிலிருந்து வந்திருந்த குழந்தைகளின் குதூகலிப்பு. தோழர் நல்லகண்ணு பிறந்து 80 ஆண்டுகள் நிறைவடையும் விழா அது. 

அதில் அன்றைய கலைஞரின் உரை மிகவும் அபாரமாக அமைந்திருந்தது. அழகும் பொலிவும் ஒருபுறம் இருக்க, அவர் வாழ்நாளில் வெளியிடாத ஒரு உண்மையை அங்கு வெளி யிட்டார். அவரிடம் அமைந்த உணர்ச்சிப் பெருக்கு, அவர் உள்மனதில் வெளியிடாமல் வைத்திருந்த ஒன்றை வெளியிட்டுவிட்டது. அவர் அன்று தமிழ்நாட்டின் முதல்வராக வந்திருந்தார். அமைச்சர் பெருமக்கள் அனைவரும் வந்திருந்தனர். கலைஞரின் அரசியல் வாழ்க்கையில், மேடை வாழ்க்கைதான் அதிகம். அவர் கால்படாத மேடை என்று எதுவுமே தமிழ்நாட்டில் இல்லை. அவரது எழுச்சியுரைகள், எத்தனையோ அரசியல் மாற்றங்களுக்கு முன்னோட்டமாக அமைந் திருக்கிறது. அன்று அவர் கலந்துகொண்ட அந்த நிகழ்ச்சி, ஒரு மாற்றுக்கட்சித் தலைவரை வாழ்த்திப் பேசும் கூட்டம். அவருடைய உரையில் அவ்வாறான எல்லைகள் எதுவுமே இல்லை. இடைவெளியில்லாத நட்பின் நெருக்கத்தைக்கொண்டிருந்தது. உரையின் தொடக்கமே, இந்த ஆழத்துடனேயே தொடங்கியது. 

"நல்லகண்ணு என்னைவிடவும் இரண்டு வயது இளையவர்'’என்று தன் உரையை கலைஞர் தொடங்கினார். "அவருக்கு அண்ணன் என்பதால் நான் வாழ்த்தும் தகுதியைப் பெற்றுவிட்டேன்' என்றார். அடுத்து அவர் வாயிலிருந்து எழுந்த வார்த்தைகள் கூடியிருந்தவர்களை, வேறொரு சிந்தனை வட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்றுவிட்டது. ‘"அவருக்கு வயதில் அண்ணனாக இருந்தாலும் தியாகத்தால், அர்ப்பணிப்பால் எனக்கு அவர் அண்ணன்'’ என்கிறார். மேலும்  குரல் உயர்ந்துகொண்டே செல்கிறது. ‘அவர் எளிமையானவர், அடக்கமானவர், அமைதியின் உருவம். இது மட்டுமல்லாது, இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஆர்த்தெழும் சிங்கம்போல, வேங்கை போல, அடித்தட்டு மக்க ளுக்காக, பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்காகப் தலை மையேற்று செயல்பட்டு வருபவர் என்கிறார். 

இதையடுத்து இவர் கூறிய தகவல் ஒன்று அனைவரையும் கண்களை அகல விரித்துப் பார்க்க வைத்துவிட்டது. கலைஞர் ஒரு கதைபோல விரித்துச் சொல்கிறார். பரமக்குடி யில் வைகை ஆற்றங் கரையில் 40 ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்த நிகழ்ச்சி ஒன்றுக்கு நம்மை அழைத்து செல்கிறார். இந்த நிகழ்ச்சிக்கும் இலக்கியப் பேராசான் ஜீவாவுக்கும் தொடர்பிருக்கிறது. அதைப்பற்றியும் இந்த மேடையில் சொல்கிறார். ஜீவாவின் தலைமறைவுக் காலம் பற்றிய ஒரு கதை அது. 

ஒரு நாள் கலைவாணர் வீட்டுக்கு கலைஞர் செல்கிறார். கலைவாணர் அவரை மாடிக்கு அழைத்துச் செல்கிறார். மாடியில் ஒரு சாமியார். கலைஞருக்கு குழப்பம் வந்துவிடுகிறது. கலைவாணருக்கும் இந்த சாமியாருக்கும் என்ன தொடர்பு என்று யோசிக்கிறார். சாமியார் ஏதோ பழகியவரைப் போல கலைஞரைப் பார்த்து நட்புணர்வுடன் சிரிக்கிறார். அதன்பின்னர் கலைஞர் புரிந்துகொள்கிறார். சாமியார் ஜீவா என்பதையும், தலைமறைவு வாழ்க்கையில் ஜீவா கட்டிய மாறுவேடங்களில் இதுவும் ஒன்று என்பதையும், ஜீவாவின் தலைமறைவுக் காலத்தில் இதுபோன்ற பல மாறுவேடத்தில் தமிழ்நாட்டின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் நடமாடியிருக்கிறார். 

இந்த மேடையில் இந்தக் கதையை சொன்ன கலைஞர், ஜீவா பற்றிய மற்றொரு தகவலையும் பதிவு செய்கிறார். அது வைகைக்கரையில் நடந்த கூட்டம் பற்றியது. காட்சிகள் விரிகின்றன... நீண்டதூரம் காரில் பயணம்செய்து வைகைக்கரையின் பரமக்குடி பொதுக்கூட்டத்திற்கு வந்து சேருகிறார் கலைஞர். மணி இரவு 12 ஆகிவிடுகிறது. இவர் பேசுவதற்கு முன் மேடையில் ஒரு தகவல் கிடைக்கிறது. கலைஞர் வியந்துபோகிறார். இவர் வியப்படைந்த தகவல் வேறு எதுவும் இல்லை... வைகைக்கரையில் சில பர்லாங்கு தூரத்தில், கலைஞரின் பேச்சைக் கேட்பதற்கு தோழர்களு டன் அமர்ந்திருக்கிறார் தோழர் ஜீவா என்பதுதான். "அன்று நான் வேறு யாருக்காவும் பேசவில்லை, ஜீவாவுக்காகத்தான் பேசினேன்' என்கிறார். "அண்ணன் ஜீவாவுக்கும் எனக்கு உள்ள உறவை என் மனம் மட்டுமே அறியும்' என்கிறார். அடுத்து கூட்டம் முடிந்து திரும்பிச் செல்வதைப் பற்றி பேசத் தொடங்கு கிறார். திருப்பத்தூருக்கு அருகில் விபத்து ஒன்று நிகழ்ந்து விடுகிறது. இவர் கண்களில் ஒன்று பெரிதும் பாதிக்கப்படுகிறது. இதையும் விழா மேடையில் சொல்லுகிறார்.

"இதுநாள் வரை வெளியுலகத்திற்கு அவசியமில்லை என்று சொல்லாமல் இருந்த செய்தியை சொல்லுகிறேன்' என்கிறார். இந்த மேடையில், அன்பால் கொந்தளிக்கும் மனதிற்கு அதைச் சொல்லவேண்டிய அவசியம் வந்துவிட்டது. நல்லகண்ணுவின் 80ஆவது பிறந்தநாள் விழா, இதை என்னைச் சொல்ல வைத்துவிட்டது என்கிறார். ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் இரண்டு கண்கள் வேண்டும். எனக்கு ஒரு கண்ணில் சரிவர பார்வை இல்லை என்றாலும், எனக்கும் இரண்டு கண்கள் இருக்கிறது. இது எனக்கு மட்டுமே தெரிந்த உண்மை. எனக்கு முகத்தில் ஒரு கண் இருக்கிறது. அகத்தில் மற்றொரு கண் இருக்கிறது. அதுதான் நல்லகண்ணு என்று மக்களின் ஆர்ப்பரிக்கும் கரவொலிக்கிடையில் சொல்லிமுடிக்கிறார்.

அரசியல் சூழல், கட்சிகளை எதிர் எதிர்த்திசையில் நிறுத்திவிடுகிறது. அரசியல் மாற்றங்கள் ஏற்படும்போது நல்ல நண்பர்களாக இருந்தவர்களுக்கு சில சங்கடங்கள் வந்துவிடுகிறது. அந்த மாதிரியான சந்தர்ப்பங்களில் தோழர் நல்லகண்ணுவுக்கும் கலைஞருக்கும் இடையில் அமைந்த உள்ளன்பை உற்றுக் கவனித்திருக்கிறேன். அந்தக் காட்சி யை என்னால் இப்பொழுது நினைத்துப் பார்க்க முடிகிறது. அப்பொழுது கலைஞர் முதலமைச்சராக இல்லை, செல்வி ஜெயலலிதா முதலமைச்சராக இருந்தார். ஒரு நள்ளிரவில் கலைஞர் ஆலிவர் வீட்டின் கதவு, காவல்துறையால் உடைக் கப்பட்டு கலைஞர் கைதுசெய்யப்படுகிறார். அவரை வலுக் கட்டாயமாக காவல்துறை கையைப் பிடித்து இழுத்துச் செல்கிறது. அவை தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பு செய்யப்படுகிறது.. இதையெல்லாம் தொலைக்காட்சியில் பார்த்த தோழர் நல்லகண்ணுவால்  நாற்காலியில் உட் கார்ந்து பார்க்க முடியவில்லை. நானும் பதட்டத்திற்கு உள் ளானேன். அவர் முகம் சிவந்துவிட்டது. அவர் கொந்தளிப் பின் உச்சத்தில் இருக்கிறார் என்பதை உணர்ந்து கொண்டேன்.

அப்பொழுது இந்திய கம்யூனிஸ்டு கட்சி, அ.தி.மு.க. கூட்டணியில் அங்கம் வகிக்கும் கட்சி. தேர்தலில் நின்று வெற்றிபெற்ற நேரம். கூட்டணியைப் பற்றி யோசிக்காமல் ஒரு காகிதத்தை எடுத்தார். கமிட்டியைக் கூட்டித்தான் அந்த முடிவை எடுக்கவேண்டும். அவசரமாக இந்த கைது செய்ததைக் கண்டித்து அறிக்கையை எழுதினார். அடுத்த நாள் காலை எல்லா தொலைக்காட்சியிலும், பத்திரிகையிலும் முக்கிய செய்தியாக வெளிவந்தது. இதுதான்  கலைஞருக்கும் அவருக்குமான உண்மை உறவு.

(தொடரும்)