நான் பட்டு மாமி பேசுறேன்...! சௌகார் ஜானகி லைஃப் ரிலே.. -எழுத்தாக்கம்  "கலைமாமணி' சபீதா ஜோசப் (13)

(13) தாய் வீடு தந்த சங்கடங்கள்!

மறுநாள் என்னை டாக்டர் வீட்டுக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். எனக்கு வந்திருப்பது மலேரியா காய்ச்சல் என்பது அப்போதுதான் தெரிந்தது. கௌஹாத்தியில் ஓர் இரவு தங்கியிருந்தோம் அல்லவா... அப்போது அந்த ஊர் கொசுக்கள் தந்த பரிசுதான் இது. அங்கே மலேரியா ரொம்பப் பரவலாம்.

அப்பாவின் வீட்டிற்கு அதிகப்படி விருந்தாளிகளாக வந்து சேர்ந்த எனக்கும் என் கணவருக்கும் ஒதுக்கித்தர தனி படுக்கையறை எதுவும் அங்கு இல்லை. கடைசியில் ஒரு சாதாரண அறையை ஒதுக்கித் தந்தார்கள்.

ஒவ்வொரு படுக்கையறையிலும் குளிர் காய்வதற்காக இரவில் நெருப்பு எரிய விடுவதற்கு ஒரு இடம் (ஃபயர் பிளேஸ்) இருக்கும். ஆனால் எங்கள் அறையில் அந்த ஃபயர் பிளேஸ் கிடையாது. சூரியன் கிளம்பி, பனி உருகியதும்தான் குழாயில் தண்ணீர் வரும். அதுவரை காத் துக் கிடக்க வேண்டியதுதான். இதையெல்லாம் நாங்கள் அவ் வளவாக பொருட்படுத்த வில்லை.   வந்த இடத்தில் எல்லாம், எப்போதும் சவுகரியமாக கிடைக்கும் என்று எதிர்பார்ப்பது தவறு என்பதை நாங்கள் உணர்ந்திருந்தோம்.

அதே நேரத்தில் குளிரோ நாளுக்கு நாள் அதிகமாகிக்கொண்டே வந்தது. ஆரம்பத்தில் சொன்னதுபோல நான் கம்பளி உடைகள்  கொண்டுவரவில்லை. என் தாயையோ, தந்தையையோ அவைகளை வாங்கிக் கொடுங் கள் என்று கேட்பதற்கு ரொம்ப கூச்சமாக இருந்தது. கணவர் என்ற இடத்திலிருந்து என் தேவைகளை பூர்த்தி செய்ய ஒருவர் வந்துவிட்ட பிறகு, தன் பெற்றோர்களை கேட்க ஒரு பெண்ணுக்கு மனம் எப்படி இடம் தரும்.?

திருமணமாகிவிட்ட பின், ஒரு பெண் ணுக்கு எவ்வளவு தர்மசங்கடங்கள் உண்டாகி விடுகின்றன..? திருமணத்திற்குப் பிறகு கூட, ஒரு பெண்ணுக்கு பழைய வரவேற்பும் அன்பும் பெற்றோர்கள் வீட்டில் கிடைப்பது என்பது, அவளது அதிர்ஷ்டத்தை பொறுத்தது என்று தான் நான் சொல்வேன். பெரும்பாலான பெண்களுக்கு இந்த அதிர்ஷ்டம் கிட்டாது. பெரும்பாலும் தங்களது பாரத்தையும், பொறுப்பையும் தட்டிக் கழிக்கவே தங்கள் பெண்களுக்கு பெற்றோர்கள் திருமணம் செய்து வைக்கிறார்கள். கல்யாணம் செய்து கொடுத்து விட்ட பிறகு அதே பெண் அவர்களுக்கு ஒரு விருந்தாளியைப் போலத்தான் காட்சி தரு கிறாரே தவிர, சொந்த மகளாகத் தோன்றுவ தில்லை. எப்படித்தான் இந்த பந்தத்தை அவர்களால் அறுத்துவிட முடிகிறதோ, எனக்கு இது புரியவில்லை.

என்னைக் கேட்டால் இந்தச் சமயத்தில் தான் ஒரு பெண் மனம், பெற்றோர்களின் பாசத்தை அதிகமாக நினைத்து ஏங்கும்; அவ ளுக்கும் அது தேவைப்படும். இதை நினைத்து, அப்படி நடக்கும் பெற்றோர்கள் ஒரு சிலர்தான். என்னைப் பொருத்தவரை, தங்கள் பாரத்தை குறைக்கவே என் கல்யாணத்தை செய்தார்கள் என்ற முடிவுக்குத்தான் நான் வர முடிந்தது. என்   கல்யாணத்தினால் நான் பெற்ற பெரிய அனுபவங்களில் இதுவும் ஒன்று.

இதே நிலையை நாளைக்கு எனக்கு பிறக்கப்போகும் குழந்தைகளுக்கு நாம் வைத்து விடக்கூடாது. அவர்களின் சந்தோஷத்திற்காக எந்த தியாகத்தையும் செய்ய நாம் தயாராக இருக்க வேண்டும் என்ற வைராக்கிய உணர்வை யும் எனக்கு இது ஏற்படுத்திவிட்டது. இன்று வரை நான் அந்த வைராக்கியத்திலிருந்து விலகி விடவில்லை. அதிலிருந்து இம்மியளவும் தவறியதுமில்லை.  என் தாயாரும் தந்தையும் உள்ளே டிராயிங் ரூமில் பேசிக்கொண்டிருந்தார் கள். என் தந்தையார் எனக்கு கம்பளி உடைகள் இல்லை என்பதை சுட்டிக்காட்டி, "வாங்கித் தரலாமா?' என்று தாயாரிடம் கேட்கிறார்போல.

"கல்யாணமான பெண்ணுக்கு நாம்தானா இதையெல்லாம் வாங்கித் தரவேண்டும்?'' என்று என் தாயார் அவரிடம் பதில் கேள்வி கேட்டார்.

அப்போதைக்கு அவர்களது பேச்சு "சுருக்'கென்று என் இதயத்தைத் தைத்தாலும், கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தபோது, அவர்கள் அப்படிப் பேசியதில் தவறில்லை என்றுதான் எனக்குத் தோன்றியது.

நீண்ட பிரிவுக்குப் பிறகும் என் பெற்றோர் களை சந்திக்க வந்த  இடத்திலேயே எனக்கு இப் படி ஒரு விசித்திரமான அனுபவம் ஏற்பட்டது. 

இந்த சம்பவத்திற்குப் பின்னர் அவர்கள் சாதாரணமாக எதைப்பற்றி பேசினாலும், என் மனம் ஏனோ விபரீதமான அர்த்தங்களையே கற்பித்துக்கொண்டது. எல்லாமே எங்கள் இரு வரை வைத்து சொல்லப்படுவதாகவேபட்டது.  "வீடு போதவில்லை, நாம் என்ன செய்வது' என்று அவர்கள் சாதாரண மாகப் பேசினாலும் அது எங்களைக் குத்திக் காட்டுவதாகவே இருந் தது. என் மனதில் தாய் வீட்டில் நான் எதிர் பார்த்து வந்த நிம்மதிக் குப் பதிலாக பல புது சங்கடங்கள் கேள்விகளாக முளைத்து நின்றது. நாம் ஏன் இங்கு வந்தோம்..? ஒவ்வொரு நாள் இரவும் நான் படுக்கை யில் கிடக்கும்போது என் மூளையை இந்த கேள்விகள் சதா அரித்து  எடுத்தன. என் கணவருக்கு விடுமுறை நாட்கள் முடிவை நெருங்கிக்கொண்டி ருந்தன.

என் தகப்பனார் அவருக்கு அங்கேயே டிராக்டர் கம்பெனி ஒன்றில் ஏஜென்சி வேலை பார்த்துத் தருவதாக சொல்லி, பழைய வேலையை ராஜினாமா செய்யச் சொல்லி ஒரு யோசனையும் தெரிவித்தார்.

ஏற்கனவே பிடித்தம் இல்லாமல் தான் பழைய வேலையில் என் கணவர் இருந்தார். அவருக்கு என் தந்தையின் யோசனை பெரிய ஆதரவாக இருந்தது. அவரும் என் தந்தையிடம் அப்படியே செய்வதாக சொன்னார். ஆனால் எனக்கு என்னவோ என் பெற்றோர்களுக்கு அருகில் இருப்பது பிடிக்கவில்லை.

என் கணவரிடம் "அம்மாதிரி அவசரப்பட்டு எதுவும் செய்ய வேண் டாம்' என்று சொல்லிவிட்டு, "நான் யார் தயவிலும் வாழ விரும்பவில்லை, இருக்கவும் முடியாது' என்பதை நாசூக்காக எடுத்துச் சொன்னேன் அவருக்கும் என் யோசனை சரியென்று பட்டது. "வாசல் வழியாக சங்கடம் நுழையும் போது, ஜன்னல் வழியாக சந்தோஷ செய்தி வரும்' என்பார்களே அப்படி அப்போது ஒரு திருப்பம் ஏற்பட்டது.

இதற்கிடையில்  மலேரியா காய்ச்சலுக்காக சிகிச்சை பெற  டாக் டரிடம் சென்ற என்னை பரிசோதித்து, நான் ஒரு தாயாகப் போகிறேன் என்று அவர் சந்தோஷமான செய்தியையும் சொன்னார். சந்தோஷம் ஒரு பக்கம், சங்கடங்கள் ஒரு பக்கம்... இப்படி நெளிந்துகொண்டு தாய் வீட்டில் இருக்கத்தான் வேண்டுமா?

(பேசுறேன்...

______________
பட்டு மாமியும் விருதுகளும்!

திரையுலகிலிருந்து அரசியல் களத்தில் உச்சம் தொட்ட ஐந்து முதல்வர்களின் அன்பைப் பெற்றவர் சௌகார் ஜானகி. அறிஞர் அண்ணா, கலைஞர் கருணாநிதி, எம்.ஜி.ஆர்., ஜெயலலிதா, என்.டி.ராமராவ் ஆகிய ஐந்து முதல்வர்களின் நட்பு பெற்றவர்.

*    1969ஆம் ஆண்டில் முதல்வர் அறிஞர் அண்ணா அவர்களின் கையால் "கலைமாமணி' விருது பெற்றார் .

* 1970ஆம் ஆண்டில் "இரு கோடுகள்' படத்திற்காக சிறந்த நடிகைக்கான தமிழ்நாடு அரசு விருது, முதல்வர் கலைஞர் கையால் பெற்றார்.

* 1970ஆம் ஆண்டில் "சம்சாரம் ஒக சதுரங்கம் ' படத்திற்காக சிறந்த துணை நடிகைக்கான ஆந்திர அரசின் "நந்தி' விருது என்.டி.ஆர். கையால் பெற்றார்.

* 1985ஆம் ஆண்டு அரிசோனாவின் பல்கலைக் கழகத்திலிருந்து அவர் தேர்ந்தெடுத்த துறையில் சிறந்து விளங்கியதற்காக கௌரவ டாக்டர் பட்டம் பெற்றார்.

* 1989ஆம் ஆண்டு "இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் தியோனாரா கோல்டன் விருது' பெற்றார்.

* 1990ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாடு "மாநில திரைப்பட கௌரவ எம்ஜிஆர் விருது' முதல்வர் கலைஞர் கையால் பெற்றார்.

* 2020ஆம் ஆண்டு ஆண்டு தமிழக அரசு சார்பாக முதல்வர் ஜெயலலிதா வழங்கிய "சிறப்பு கலைமாமணி' விருது.